روز زن؟؟؟!!!

روز زن؟؟؟!!!                                                                                                           

روزها، هفته­ها، ماه­ها، سال­های تکراری!!! هر کدام نامی خاص برای خود دارند: روز زن، روز کودک، روز طبیعت، روز معلم، روز عشق و ... . خسته کننده است دیدن این همه روز و هفته با نام­های خاص. چندین روز است به خود می­گویم روز زن نزدیک است، روز جهانی زن. یک چیزی بنویس، یک کاری بکن. دستم نه به نوشتن می­رود نه به کاری؛ اما ذهنم را هم رها نمی­کند. همه چیز درون واژه­ها زندانی شده­اند. زن، کودک، طبیعت، معلم، عشق و ... . قدمی از این زندان بیرون نمی­نهند. هوایی تازه لازم است و دنیایی تازه. دنیایی که هر کدام از ما همه­ی آن چیزهایی را که برای خود می­خواهد، برای دیگری هم بخواهد. نمی­شود از عدم سوءاستفاده صحبت کرد و چون حالا تمام نگاه­ها به زن است که مورد ظلم قرار نگیرد، تمامی دستاوردهای عدالت محور زنان را که ظلم را از طرف هر کسی باشد، مردود می­شمارند، لجن مال و به مرد ستم کرد. آنگاه مرد هم از ترس این که نکند به او برچسب سوءاستفاده بزنند، پا پس بگذارد. نمی­شود با مردهایی که از حقوق برابر دفاع می­کنند، برخوردهایی کرد که پی­آمدش این باشد که مردها برای فرار از  کلمه­های سخیف زن­ذلیل، زن را مورد ستم قرار دهند. نمی­شود از عشق سخن گفت و عشق دیگری را هیچ انگاشت، نمی­شود که محبت و عشق دیگران را کانالیزه کرد و جهت داد و نمی­شود فقط کودک خود را به بهای تضییق حقوق دیگر کودکان، بالای سر نگه داشت. نمی­شود... . نمی­شود از حقوق برابر سخن گفت و در خانه و جامعه خود را به ندیدن زد! نمی­شود از طبیعت و خشکسالی سخن گفت و  چشم به روی هر چه اسراف بست! نمی­شود از چیزی سخن گفت و خلاف آن عمل کرد. دیگر نمی­شود پاسخ ندانم­کاری­ها را از دیگران طلب کرد.

ویلیام گلسر در کتاب تئوری انتخاب چه خوب می­گوید که حالا دیگر باید دست از کنترل بیرونی که اعمال زور و قدرت بر دیگری با هدف تسلط بر اوست، دست برداشت. حالا دیگر باید مسئولیت کارهای خود را بر عهده گرفت. حالا دیگر باید به ارتباط سالم و بهتر فکر کرد؛ چرا که بر خلاف پیشرفت سریع تکنولوژی، روابط انسانی سیر نزولی طی می­کند. حالا دیگر باید به کنترل درونی و روبرو شدن با واقعیت­ها (اگر چه تلخ) برگشت. هر چند زمان بایدها خیلی وقت است که سپری شده است، اما شاید برای ورود به مرحله­ای کاملا متفاوت از مرحله­ی پیشین، بایدها هم کاری بکنند.

هر چند که فاصله حرف تا عمل فرسنگهاست، اما امیدوارم این روز نقطه­ی عطفی برای کنترل درونی و واقعیت­درمانی­مان باشد. امیدوارم روزی را به همدیگر تبریک بگوییم که توانسته باشیم تغییری در رفتارهایمان داده باشیم.